SEMBANG-SEMBANG PENDIDIIKAN SIRI 2

SEMBANG-SEMBANG PENDIDIKAN – SIRI 2

Dalam siri pertama lalu saya telah mengemukan satu persoalan iaitu sejauh manakah matlamat Pendidkan Kebangsaan yang berhasrat untuk melahirkan bangsa Malaysia yang taatsetia dan bersatupadu telah dapat dicapai?

Persoalan ini ialah satu perkara pokok yang telah begitu lama diperkatakan dan diperdebatkan oleh pelbagai golongan seperti dikalangan pemimpin-pemimpin politik, ahli-ahli akademik,kaum pendidik, aktivis sosio-budaya termasuk pertubuhan-pertubuhan NGO pelbagai kaum.

Suatu hakikat yang patut disedari dan difahami ialah bahawa proses  pembentukan dan pembangunan yang berkaitan dengan persoalan ini adalah begitu rumit dan penuh dengan cabaran. Kesan penjajahan Inggeris yang begitu meluas dan mendalam telah meninggalkan banyak kesan negatif yang melemahkan usaha-usaha ke arah pembentukan sebuah negara bangsa yang taatsetia dan bersatupadu. Sistem ekonomi kapitalis dan pasaran bebas, dasar pendidikan dan pentadbiran Inggeris yang berasakan pecah dan perintah semuanya mengukuh pengasingan berasaskan kaum-kaum.

Hal ini jelas kelihatan dalam pengasingan mengikut fungsi-fungsi ekonomi, lokasi geografis, penggunaan bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar utama, sistem pendidikan  mengikut kelompok kaum dan  pelbagai kegiatan sosial  dan budaya kaum masing-masing bukan sahaja tidak membantu usaha dan langkah kearah perpaduan masyarakat, bangsa dan negara yang berbilang kaum bahkan telah menjadi halangan dan cabaran yang besar.

Langkah dan usaha kearah pembinaan negara bangsa yang bersatupadu hanya jelas kelihatan dalam era kemerdekaan. Ia telah bermula seawalnya apabila kerajaan memperkenalkan Dasar Pelajaran Kebangsaan berasaskan Penyata Razak dan Ordinan Pelajaran 1956. Kesedaran akan betapa penting dan mustahaknya perpaduan antara kaum dinyatakan dengan jelas dalam Laporan  Razak yang telah menegaskan bahawa “Tujuan Dasar Pelajaran Kebangsaan di dalam negeri ini adalah untuk menyatukan semua budak-budak daripada semua bangsa dalam negeri ini dengan memakai satu peraturan pelajaran  yang meliputi semua bangsa dengan menggunakan bahasa kebangsaan sebagai bahasa pengantar yang besar, walaupun perkara ini tidak dapat dilaksanakan serta merta melainkan hendaklah diperbuat dengan beransur-ansur.” Laporan ini juga mencadangkan agar penyatuan kaum di negara ini dilakukan menerusi satu sistem yang bercorak Tanah Melayu.

Usaha menjadikan Bahasa Melayu (kini disebut sebagai Bahasa Malaysia} sebagai bahasa pengantar utama dalam  pendidikan negara dijalankan dengan penuh hemat, berperingkat-peringkat dalam satu tempoh yang agak panjang dan menghadapi pelbagai tentangan terutama sekali daripada golongan-golongan yang masih memandang bahasa Inggeris lebih utama, ketidak yakinan terhadap kemampuan Bahasa Melayu dan merasakan bahasa ibunda kaum masing-masing (kaum Cina dan India) tergugat dan dipinggirkan. Namun begitu dasar bahasa yang memartabatkan  Bahasa Melayu sebagai bahasa Kebangsaan dan bahasa pengantar utama telah menjamin penggunaan bahasa Cina dan bahasa Tamil dalam arus perdana pendidikan negara.

Di bawah Dasar Pelajaran Kebangsaan ini, terdapat dua jenis aliran sekolah rendah iaitu sekolah kebangsaan dan sekolah rendah jenis kebangsaan (Cina, Tamil dan Inggeris). Semua sekolah kebangsaan  yang sebelumnya merupakan sekolah rendah aliran Melayu menggunakan sepenuhnya Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar. Sekolah-sekolah rendah jenis kebangsaan Cina dan Tamil  menggunakan bahasa ibunda masing-masing sebagai bahasa pengantar utama dan Bahasa Melayu atau bahasa kebangsaan diajarkan sebagai satu matapelajaran  secara berasingan.  Di semua sekolah SK, SJKC dan SJKT bahasa Inggeris diajarkan sebagai bahasa kedua. Manakala sekolah rendah aliran Inggeris terus menggunakan bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar utama dan Bahasa Melayu sendiri diajarkan sebagai satu matapelajaran wajib secara bersingan.

Proses pertukaran Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama bagi menggantikan bahasa Inggeris di sekolah rendah dan menengah dilakukan secara berperingkat-peringkat mengikut keperluan dan jadual yang ditetapkan. Sekolah rendah aliran Inggeris mula menggunakan sepenuhnya Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama pada tahun 197.  Manakala di sekolah menengah aliran Inggeris penggunaan Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama pada tahun 1978  bagi peringkat tingkatan tiga (Peperiksaan Sijil Rendah Pelajaran), peringkat tingkatan 5 aliran Sastera (SPM) pada tahun 1977 dan peringkat tingkatan enam (STP) pada tahun 1979. Bagi aliran Sains sekolah menengah pertukarannya adalah dua tahun di belakang aliran Sastera.

Selain penggunaan Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama di semua peringkat persekolahan seperti yang dijelaskan diatas, terdapat beberapa unsur dan langkah lain dalam usaha memupuk dan mengukuhkan perpaduan kaum, melahirkan bangsa Malaysia yang taatsetia dan bersatupadu seperti yang dihasratkan. Sejak mencapai kemerdekaan semua sekolah rendah dan menengah diwajibkan menggunakan kurikulum kebangsaan  yang sama dan serasgam iaitu dari segi matapelajaran dan kandungannya atau disebut sebagai sukatan pelajaran. Kurikulum kebangsaan ini diperkemas dan diperbaharui dalam dekad 1980an apabila KBSR mula diperkenalkan sepenuhnya pada tahun 1982 dan KBSM pada tahun 1988. Pada umumnya kedua-dua kurikulum ini adalah merujuk kepada matlamat-matlamat pendidikan seperti yang dinyatakan dalam FPN dan diperincikan lagi dalam dokumen kurikulum KBSR dan KBSM.

FPN secara keseluruhannya bertujuan mengembangkan lagim potensi murid dan pelajar secara menyelurh, seimbang dan bersepadu meliputi aspek-aspek jasmani, emosi, rohani dan intelek (JERI). Matlamat utamanya ialah bagi melahirkan rakyat Malaysia yang berilmu pengetahuan, berketrampilan, berakhlak mulia, bertanggungjawab dan berkeupaan mencapai kesejahteraan diri serta menyumbang kepada keharmonian dan kemakmuran masyarakat dan negara.

Di bawah KBSR dan KBSM ini terdapat pelbagai unsur penting yang dimasukkan bagi mencapai matlamat pendidikan kebangsaan termauklah matlamat melahirkan bangsa Malaysia yang taatsetia dan bersatupadu. Dalam tempoh lebih tiga dekad terakhir ini unsur-unsur berikut telah dimasukkan dan berlaku nilai tambah di sana sini dengan  sebab dan keperluan tertentu. Antaranya ialah amalan Bahasa Melayu dan nilai-nilai murni merentasi kurikulum, pemurnian kandungan dan aktiviti kokurikulum, pengenalan matapelajaran pendidikan moral, sivik dan kewarganegaraan , pengenalan program bahasa MBM dan MBI serta lain-lain termasuk kemahiran-kemahiran belajar dan berfikir, kaedah dan teknik bagi perkembangan kecerdasan pelbagai serta ICT.

Semua usaha dan langkah yang diambil bagi mencapai matlamat Dasar Pelajaran Kebangsaan untuk melahirkan bangsa Mlaysia yang taatsetia dan bersatupadu ini sebenarnya tidak dapat menjamin sepenuhnya hasrat itu kerana isu perpaduan kaum dan pembentukan generasi baru bangsa Malaysia itu memerlukan pelbagai perkara lain, selain proses pendidikan. Pembentukan pemikiran, sikap, nilai, dan semangat taatsetia dan bersatupadu sebenarnya dipengaruhi oleh pelbagai faktor dan keadaan yang bersangkut paut dengan diri murid atau pelajar dan alam persekitaran luas seperti ekonom, politik, sosial dan budaya.

Semua usaha dan langkah kearah perpaduan  kaum, masyarakat dan negara sememangnya perlu memenuhi beberapa keperluan lain yang cukup penting dan begitu besar peranannya seperti keadilan dan perkongsian antara kaum dalam politik, ekonomi dan keadilan sosial diiringi dengan ilmu pengetahuan, sikap positif dan kesedaran yang amat tinggi. Pelaksanaan dasar dan program yang dilakukan oleh kerajaan seperti Dasar Ekonomi Baru, Pemuafakatan politik di bawah Barisan Nasional (dahulunya Parti Perikatan) dan Dasar Kebudayaan Kebangsaan berperanan besar dalam mencapai matlamat ini. Aktiviti-aktiviti kesedaran nasional,pengemblengan semangat patriotism, intergrasi wilayah antara Semenanjung, Sabah dan Sarawak dan lain-lain program dan aktiviti bercorak kebangsaan dan Malaysia seperti  sambutan hari  kemerdekaan, kebudayaan, perpaduan, riadah, sukan, pelancungan, media, komunikasi dan lain-lain ternyata boleh memupuk dan mengukuhkan perpaduan masyarakat, bangsa dan negara.

 

SEMBANG-SEMBANG PENDIDIKAN – SIRI 2

Dalam siri pertama lalu saya telah mengemukan satu persoalan iaitu sejauh manakah matlamat Pendidkan Kebangsaan yang berhasrat untuk melahirkan bangsa Malaysia yang taatsetia dan bersatupadu telah dapat dicapai?

Persoalan ini ialah satu perkara pokok yang telah begitu lama diperkatakan dan diperdebatkan oleh pelbagai golongan seperti dikalangan pemimpin-pemimpin politik, ahli-ahli akademik,kaum pendidik, aktivis sosio-budaya termasuk pertubuhan-pertubuhan NGO pelbagai kaum.

Suatu hakikat yang patut disedari dan difahami ialah bahawa proses  pembentukan dan pembangunan yang berkaitan dengan persoalan ini adalah begitu rumit dan penuh dengan cabaran. Kesan penjajahan Inggeris yang begitu meluas dan mendalam telah meninggalkan banyak kesan negatif yang melemahkan usaha-usaha ke arah pembentukan sebuah negara bangsa yang taatsetia dan bersatupadu. Sistem ekonomi kapitalis dan pasaran bebas, dasar pendidikan dan pentadbiran Inggeris yang berasakan pecah dan perintah semuanya mengukuh pengasingan berasaskan kaum-kaum.

Hal ini jelas kelihatan dalam pengasingan mengikut fungsi-fungsi ekonomi, lokasi geografis, penggunaan bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar utama, sistem pendidikan  mengikut kelompok kaum dan  pelbagai kegiatan sosial  dan budaya kaum masing-masing bukan sahaja tidak membantu usaha dan langkah kearah perpaduan masyarakat, bangsa dan negara yang berbilang kaum bahkan telah menjadi halangan dan cabaran yang besar.

Langkah dan usaha kearah pembinaan negara bangsa yang bersatupadu hanya jelas kelihatan dalam era kemerdekaan. Ia telah bermula seawalnya apabila kerajaan memperkenalkan Dasar Pelajaran Kebangsaan berasaskan Penyata Razak dan Ordinan Pelajaran 1956. Kesedaran akan betapa penting dan mustahaknya perpaduan antara kaum dinyatakan dengan jelas dalam Laporan  Razak yang telah menegaskan bahawa “Tujuan Dasar Pelajaran Kebangsaan di dalam negeri ini adalah untuk menyatukan semua budak-budak daripada semua bangsa dalam negeri ini dengan memakai satu peraturan pelajaran  yang meliputi semua bangsa dengan menggunakan bahasa kebangsaan sebagai bahasa pengantar yang besar, walaupun perkara ini tidak dapat dilaksanakan serta merta melainkan hendaklah diperbuat dengan beransur-ansur.” Laporan ini juga mencadangkan agar penyatuan kaum di negara ini dilakukan menerusi satu sistem yang bercorak Tanah Melayu.

Usaha menjadikan Bahasa Melayu (kini disebut sebagai Bahasa Malaysia} sebagai bahasa pengantar utama dalam  pendidikan negara dijalankan dengan penuh hemat, berperingkat-peringkat dalam satu tempoh yang agak panjang dan menghadapi pelbagai tentangan terutama sekali daripada golongan-golongan yang masih memandang bahasa Inggeris lebih utama, ketidak yakinan terhadap kemampuan Bahasa Melayu dan merasakan bahasa ibunda kaum masing-masing (kaum Cina dan India) tergugat dan dipinggirkan. Namun begitu dasar bahasa yang memartabatkan  Bahasa Melayu sebagai bahasa Kebangsaan dan bahasa pengantar utama telah menjamin penggunaan bahasa Cina dan bahasa Tamil dalam arus perdana pendidikan negara.

Di bawah Dasar Pelajaran Kebangsaan ini, terdapat dua jenis aliran sekolah rendah iaitu sekolah kebangsaan dan sekolah rendah jenis kebangsaan (Cina, Tamil dan Inggeris). Semua sekolah kebangsaan  yang sebelumnya merupakan sekolah rendah aliran Melayu menggunakan sepenuhnya Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar. Sekolah-sekolah rendah jenis kebangsaan Cina dan Tamil  menggunakan bahasa ibunda masing-masing sebagai bahasa pengantar utama dan Bahasa Melayu atau bahasa kebangsaan diajarkan sebagai satu matapelajaran  secara berasingan.  Di semua sekolah SK, SJKC dan SJKT bahasa Inggeris diajarkan sebagai bahasa kedua. Manakala sekolah rendah aliran Inggeris terus menggunakan bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar utama dan Bahasa Melayu sendiri diajarkan sebagai satu matapelajaran wajib secara bersingan.

Proses pertukaran Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama bagi menggantikan bahasa Inggeris di sekolah rendah dan menengah dilakukan secara berperingkat-peringkat mengikut keperluan dan jadual yang ditetapkan. Sekolah rendah aliran Inggeris mula menggunakan sepenuhnya Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama pada tahun 197.  Manakala di sekolah menengah aliran Inggeris penggunaan Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama pada tahun 1978  bagi peringkat tingkatan tiga (Peperiksaan Sijil Rendah Pelajaran), peringkat tingkatan 5 aliran Sastera (SPM) pada tahun 1977 dan peringkat tingkatan enam (STP) pada tahun 1979. Bagi aliran Sains sekolah menengah pertukarannya adalah dua tahun di belakang aliran Sastera.

Selain penggunaan Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama di semua peringkat persekolahan seperti yang dijelaskan diatas, terdapat beberapa unsur dan langkah lain dalam usaha memupuk dan mengukuhkan perpaduan kaum, melahirkan bangsa Malaysia yang taatsetia dan bersatupadu seperti yang dihasratkan. Sejak mencapai kemerdekaan semua sekolah rendah dan menengah diwajibkan menggunakan kurikulum kebangsaan  yang sama dan serasgam iaitu dari segi matapelajaran dan kandungannya atau disebut sebagai sukatan pelajaran. Kurikulum kebangsaan ini diperkemas dan diperbaharui dalam dekad 1980an apabila KBSR mula diperkenalkan sepenuhnya pada tahun 1982 dan KBSM pada tahun 1988. Pada umumnya kedua-dua kurikulum ini adalah merujuk kepada matlamat-matlamat pendidikan seperti yang dinyatakan dalam FPN dan diperincikan lagi dalam dokumen kurikulum KBSR dan KBSM.

FPN secara keseluruhannya bertujuan mengembangkan lagim potensi murid dan pelajar secara menyelurh, seimbang dan bersepadu meliputi aspek-aspek jasmani, emosi, rohani dan intelek (JERI). Matlamat utamanya ialah bagi melahirkan rakyat Malaysia yang berilmu pengetahuan, berketrampilan, berakhlak mulia, bertanggungjawab dan berkeupaan mencapai kesejahteraan diri serta menyumbang kepada keharmonian dan kemakmuran masyarakat dan negara.

Di bawah KBSR dan KBSM ini terdapat pelbagai unsur penting yang dimasukkan bagi mencapai matlamat pendidikan kebangsaan termauklah matlamat melahirkan bangsa Malaysia yang taatsetia dan bersatupadu. Dalam tempoh lebih tiga dekad terakhir ini unsur-unsur berikut telah dimasukkan dan berlaku nilai tambah di sana sini dengan  sebab dan keperluan tertentu. Antaranya ialah amalan Bahasa Melayu dan nilai-nilai murni merentasi kurikulum, pemurnian kandungan dan aktiviti kokurikulum, pengenalan matapelajaran pendidikan moral, sivik dan kewarganegaraan , pengenalan program bahasa MBM dan MBI serta lain-lain termasuk kemahiran-kemahiran belajar dan berfikir, kaedah dan teknik bagi perkembangan kecerdasan pelbagai serta ICT.

Semua usaha dan langkah yang diambil bagi mencapai matlamat Dasar Pelajaran Kebangsaan untuk melahirkan bangsa Mlaysia yang taatsetia dan bersatupadu ini sebenarnya tidak dapat menjamin sepenuhnya hasrat itu kerana isu perpaduan kaum dan pembentukan generasi baru bangsa Malaysia itu memerlukan pelbagai perkara lain, selain proses pendidikan. Pembentukan pemikiran, sikap, nilai, dan semangat taatsetia dan bersatupadu sebenarnya dipengaruhi oleh pelbagai faktor dan keadaan yang bersangkut paut dengan diri murid atau pelajar dan alam persekitaran luas seperti ekonom, politik, sosial dan budaya.

Semua usaha dan langkah kearah perpaduan  kaum, masyarakat dan negara sememangnya perlu memenuhi beberapa keperluan lain yang cukup penting dan begitu besar peranannya seperti keadilan dan perkongsian antara kaum dalam politik, ekonomi dan keadilan sosial diiringi dengan ilmu pengetahuan, sikap positif dan kesedaran yang amat tinggi. Pelaksanaan dasar dan program yang dilakukan oleh kerajaan seperti Dasar Ekonomi Baru, Pemuafakatan politik di bawah Barisan Nasional (dahulunya Parti Perikatan) dan Dasar Kebudayaan Kebangsaan berperanan besar dalam mencapai matlamat ini. Aktiviti-aktiviti kesedaran nasional,pengemblengan semangat patriotism, intergrasi wilayah antara Semenanjung, Sabah dan Sarawak dan lain-lain program dan aktiviti bercorak kebangsaan dan Malaysia seperti  sambutan hari  kemerdekaan, kebudayaan, perpaduan, riadah, sukan, pelancungan, media, komunikasi dan lain-lain ternyata boleh memupuk dan mengukuhkan perpaduan masyarakat, bangsa dan negara.

 

SEMBANG-SEMBANG PENDIDIKAN – SIRI 2

Dalam siri pertama lalu saya telah mengemukan satu persoalan iaitu sejauh manakah matlamat Pendidkan Kebangsaan yang berhasrat untuk melahirkan bangsa Malaysia yang taatsetia dan bersatupadu telah dapat dicapai?

Persoalan ini ialah satu perkara pokok yang telah begitu lama diperkatakan dan diperdebatkan oleh pelbagai golongan seperti dikalangan pemimpin-pemimpin politik, ahli-ahli akademik,kaum pendidik, aktivis sosio-budaya termasuk pertubuhan-pertubuhan NGO pelbagai kaum.

Suatu hakikat yang patut disedari dan difahami ialah bahawa proses  pembentukan dan pembangunan yang berkaitan dengan persoalan ini adalah begitu rumit dan penuh dengan cabaran. Kesan penjajahan Inggeris yang begitu meluas dan mendalam telah meninggalkan banyak kesan negatif yang melemahkan usaha-usaha ke arah pembentukan sebuah negara bangsa yang taatsetia dan bersatupadu. Sistem ekonomi kapitalis dan pasaran bebas, dasar pendidikan dan pentadbiran Inggeris yang berasakan pecah dan perintah semuanya mengukuh pengasingan berasaskan kaum-kaum.

Hal ini jelas kelihatan dalam pengasingan mengikut fungsi-fungsi ekonomi, lokasi geografis, penggunaan bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar utama, sistem pendidikan  mengikut kelompok kaum dan  pelbagai kegiatan sosial  dan budaya kaum masing-masing bukan sahaja tidak membantu usaha dan langkah kearah perpaduan masyarakat, bangsa dan negara yang berbilang kaum bahkan telah menjadi halangan dan cabaran yang besar.

Langkah dan usaha kearah pembinaan negara bangsa yang bersatupadu hanya jelas kelihatan dalam era kemerdekaan. Ia telah bermula seawalnya apabila kerajaan memperkenalkan Dasar Pelajaran Kebangsaan berasaskan Penyata Razak dan Ordinan Pelajaran 1956. Kesedaran akan betapa penting dan mustahaknya perpaduan antara kaum dinyatakan dengan jelas dalam Laporan  Razak yang telah menegaskan bahawa “Tujuan Dasar Pelajaran Kebangsaan di dalam negeri ini adalah untuk menyatukan semua budak-budak daripada semua bangsa dalam negeri ini dengan memakai satu peraturan pelajaran  yang meliputi semua bangsa dengan menggunakan bahasa kebangsaan sebagai bahasa pengantar yang besar, walaupun perkara ini tidak dapat dilaksanakan serta merta melainkan hendaklah diperbuat dengan beransur-ansur.” Laporan ini juga mencadangkan agar penyatuan kaum di negara ini dilakukan menerusi satu sistem yang bercorak Tanah Melayu.

Usaha menjadikan Bahasa Melayu (kini disebut sebagai Bahasa Malaysia} sebagai bahasa pengantar utama dalam  pendidikan negara dijalankan dengan penuh hemat, berperingkat-peringkat dalam satu tempoh yang agak panjang dan menghadapi pelbagai tentangan terutama sekali daripada golongan-golongan yang masih memandang bahasa Inggeris lebih utama, ketidak yakinan terhadap kemampuan Bahasa Melayu dan merasakan bahasa ibunda kaum masing-masing (kaum Cina dan India) tergugat dan dipinggirkan. Namun begitu dasar bahasa yang memartabatkan  Bahasa Melayu sebagai bahasa Kebangsaan dan bahasa pengantar utama telah menjamin penggunaan bahasa Cina dan bahasa Tamil dalam arus perdana pendidikan negara.

Di bawah Dasar Pelajaran Kebangsaan ini, terdapat dua jenis aliran sekolah rendah iaitu sekolah kebangsaan dan sekolah rendah jenis kebangsaan (Cina, Tamil dan Inggeris). Semua sekolah kebangsaan  yang sebelumnya merupakan sekolah rendah aliran Melayu menggunakan sepenuhnya Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar. Sekolah-sekolah rendah jenis kebangsaan Cina dan Tamil  menggunakan bahasa ibunda masing-masing sebagai bahasa pengantar utama dan Bahasa Melayu atau bahasa kebangsaan diajarkan sebagai satu matapelajaran  secara berasingan.  Di semua sekolah SK, SJKC dan SJKT bahasa Inggeris diajarkan sebagai bahasa kedua. Manakala sekolah rendah aliran Inggeris terus menggunakan bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar utama dan Bahasa Melayu sendiri diajarkan sebagai satu matapelajaran wajib secara bersingan.

Proses pertukaran Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama bagi menggantikan bahasa Inggeris di sekolah rendah dan menengah dilakukan secara berperingkat-peringkat mengikut keperluan dan jadual yang ditetapkan. Sekolah rendah aliran Inggeris mula menggunakan sepenuhnya Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama pada tahun 197.  Manakala di sekolah menengah aliran Inggeris penggunaan Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama pada tahun 1978  bagi peringkat tingkatan tiga (Peperiksaan Sijil Rendah Pelajaran), peringkat tingkatan 5 aliran Sastera (SPM) pada tahun 1977 dan peringkat tingkatan enam (STP) pada tahun 1979. Bagi aliran Sains sekolah menengah pertukarannya adalah dua tahun di belakang aliran Sastera.

Selain penggunaan Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama di semua peringkat persekolahan seperti yang dijelaskan diatas, terdapat beberapa unsur dan langkah lain dalam usaha memupuk dan mengukuhkan perpaduan kaum, melahirkan bangsa Malaysia yang taatsetia dan bersatupadu seperti yang dihasratkan. Sejak mencapai kemerdekaan semua sekolah rendah dan menengah diwajibkan menggunakan kurikulum kebangsaan  yang sama dan serasgam iaitu dari segi matapelajaran dan kandungannya atau disebut sebagai sukatan pelajaran. Kurikulum kebangsaan ini diperkemas dan diperbaharui dalam dekad 1980an apabila KBSR mula diperkenalkan sepenuhnya pada tahun 1982 dan KBSM pada tahun 1988. Pada umumnya kedua-dua kurikulum ini adalah merujuk kepada matlamat-matlamat pendidikan seperti yang dinyatakan dalam FPN dan diperincikan lagi dalam dokumen kurikulum KBSR dan KBSM.

FPN secara keseluruhannya bertujuan mengembangkan lagim potensi murid dan pelajar secara menyelurh, seimbang dan bersepadu meliputi aspek-aspek jasmani, emosi, rohani dan intelek (JERI). Matlamat utamanya ialah bagi melahirkan rakyat Malaysia yang berilmu pengetahuan, berketrampilan, berakhlak mulia, bertanggungjawab dan berkeupaan mencapai kesejahteraan diri serta menyumbang kepada keharmonian dan kemakmuran masyarakat dan negara.

Di bawah KBSR dan KBSM ini terdapat pelbagai unsur penting yang dimasukkan bagi mencapai matlamat pendidikan kebangsaan termauklah matlamat melahirkan bangsa Malaysia yang taatsetia dan bersatupadu. Dalam tempoh lebih tiga dekad terakhir ini unsur-unsur berikut telah dimasukkan dan berlaku nilai tambah di sana sini dengan  sebab dan keperluan tertentu. Antaranya ialah amalan Bahasa Melayu dan nilai-nilai murni merentasi kurikulum, pemurnian kandungan dan aktiviti kokurikulum, pengenalan matapelajaran pendidikan moral, sivik dan kewarganegaraan , pengenalan program bahasa MBM dan MBI serta lain-lain termasuk kemahiran-kemahiran belajar dan berfikir, kaedah dan teknik bagi perkembangan kecerdasan pelbagai serta ICT.

Semua usaha dan langkah yang diambil bagi mencapai matlamat Dasar Pelajaran Kebangsaan untuk melahirkan bangsa Mlaysia yang taatsetia dan bersatupadu ini sebenarnya tidak dapat menjamin sepenuhnya hasrat itu kerana isu perpaduan kaum dan pembentukan generasi baru bangsa Malaysia itu memerlukan pelbagai perkara lain, selain proses pendidikan. Pembentukan pemikiran, sikap, nilai, dan semangat taatsetia dan bersatupadu sebenarnya dipengaruhi oleh pelbagai faktor dan keadaan yang bersangkut paut dengan diri murid atau pelajar dan alam persekitaran luas seperti ekonom, politik, sosial dan budaya.

Semua usaha dan langkah kearah perpaduan  kaum, masyarakat dan negara sememangnya perlu memenuhi beberapa keperluan lain yang cukup penting dan begitu besar peranannya seperti keadilan dan perkongsian antara kaum dalam politik, ekonomi dan keadilan sosial diiringi dengan ilmu pengetahuan, sikap positif dan kesedaran yang amat tinggi. Pelaksanaan dasar dan program yang dilakukan oleh kerajaan seperti Dasar Ekonomi Baru, Pemuafakatan politik di bawah Barisan Nasional (dahulunya Parti Perikatan) dan Dasar Kebudayaan Kebangsaan berperanan besar dalam mencapai matlamat ini. Aktiviti-aktiviti kesedaran nasional,pengemblengan semangat patriotism, intergrasi wilayah antara Semenanjung, Sabah dan Sarawak dan lain-lain program dan aktiviti bercorak kebangsaan dan Malaysia seperti  sambutan hari  kemerdekaan, kebudayaan, perpaduan, riadah, sukan, pelancungan, media, komunikasi dan lain-lain ternyata boleh memupuk dan mengukuhkan perpaduan masyarakat, bangsa dan negara.

 

SEMBANG-SEMBANG PENDIDIKAN – SIRI 2

Dalam siri pertama lalu saya telah mengemukan satu persoalan iaitu sejauh manakah matlamat Pendidkan Kebangsaan yang berhasrat untuk melahirkan bangsa Malaysia yang taatsetia dan bersatupadu telah dapat dicapai?

Persoalan ini ialah satu perkara pokok yang telah begitu lama diperkatakan dan diperdebatkan oleh pelbagai golongan seperti dikalangan pemimpin-pemimpin politik, ahli-ahli akademik,kaum pendidik, aktivis sosio-budaya termasuk pertubuhan-pertubuhan NGO pelbagai kaum.

Suatu hakikat yang patut disedari dan difahami ialah bahawa proses  pembentukan dan pembangunan yang berkaitan dengan persoalan ini adalah begitu rumit dan penuh dengan cabaran. Kesan penjajahan Inggeris yang begitu meluas dan mendalam telah meninggalkan banyak kesan negatif yang melemahkan usaha-usaha ke arah pembentukan sebuah negara bangsa yang taatsetia dan bersatupadu. Sistem ekonomi kapitalis dan pasaran bebas, dasar pendidikan dan pentadbiran Inggeris yang berasakan pecah dan perintah semuanya mengukuh pengasingan berasaskan kaum-kaum.

Hal ini jelas kelihatan dalam pengasingan mengikut fungsi-fungsi ekonomi, lokasi geografis, penggunaan bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar utama, sistem pendidikan  mengikut kelompok kaum dan  pelbagai kegiatan sosial  dan budaya kaum masing-masing bukan sahaja tidak membantu usaha dan langkah kearah perpaduan masyarakat, bangsa dan negara yang berbilang kaum bahkan telah menjadi halangan dan cabaran yang besar.

Langkah dan usaha kearah pembinaan negara bangsa yang bersatupadu hanya jelas kelihatan dalam era kemerdekaan. Ia telah bermula seawalnya apabila kerajaan memperkenalkan Dasar Pelajaran Kebangsaan berasaskan Penyata Razak dan Ordinan Pelajaran 1956. Kesedaran akan betapa penting dan mustahaknya perpaduan antara kaum dinyatakan dengan jelas dalam Laporan  Razak yang telah menegaskan bahawa “Tujuan Dasar Pelajaran Kebangsaan di dalam negeri ini adalah untuk menyatukan semua budak-budak daripada semua bangsa dalam negeri ini dengan memakai satu peraturan pelajaran  yang meliputi semua bangsa dengan menggunakan bahasa kebangsaan sebagai bahasa pengantar yang besar, walaupun perkara ini tidak dapat dilaksanakan serta merta melainkan hendaklah diperbuat dengan beransur-ansur.” Laporan ini juga mencadangkan agar penyatuan kaum di negara ini dilakukan menerusi satu sistem yang bercorak Tanah Melayu.

Usaha menjadikan Bahasa Melayu (kini disebut sebagai Bahasa Malaysia} sebagai bahasa pengantar utama dalam  pendidikan negara dijalankan dengan penuh hemat, berperingkat-peringkat dalam satu tempoh yang agak panjang dan menghadapi pelbagai tentangan terutama sekali daripada golongan-golongan yang masih memandang bahasa Inggeris lebih utama, ketidak yakinan terhadap kemampuan Bahasa Melayu dan merasakan bahasa ibunda kaum masing-masing (kaum Cina dan India) tergugat dan dipinggirkan. Namun begitu dasar bahasa yang memartabatkan  Bahasa Melayu sebagai bahasa Kebangsaan dan bahasa pengantar utama telah menjamin penggunaan bahasa Cina dan bahasa Tamil dalam arus perdana pendidikan negara.

Di bawah Dasar Pelajaran Kebangsaan ini, terdapat dua jenis aliran sekolah rendah iaitu sekolah kebangsaan dan sekolah rendah jenis kebangsaan (Cina, Tamil dan Inggeris). Semua sekolah kebangsaan  yang sebelumnya merupakan sekolah rendah aliran Melayu menggunakan sepenuhnya Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar. Sekolah-sekolah rendah jenis kebangsaan Cina dan Tamil  menggunakan bahasa ibunda masing-masing sebagai bahasa pengantar utama dan Bahasa Melayu atau bahasa kebangsaan diajarkan sebagai satu matapelajaran  secara berasingan.  Di semua sekolah SK, SJKC dan SJKT bahasa Inggeris diajarkan sebagai bahasa kedua. Manakala sekolah rendah aliran Inggeris terus menggunakan bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar utama dan Bahasa Melayu sendiri diajarkan sebagai satu matapelajaran wajib secara bersingan.

Proses pertukaran Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama bagi menggantikan bahasa Inggeris di sekolah rendah dan menengah dilakukan secara berperingkat-peringkat mengikut keperluan dan jadual yang ditetapkan. Sekolah rendah aliran Inggeris mula menggunakan sepenuhnya Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama pada tahun 197.  Manakala di sekolah menengah aliran Inggeris penggunaan Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama pada tahun 1978  bagi peringkat tingkatan tiga (Peperiksaan Sijil Rendah Pelajaran), peringkat tingkatan 5 aliran Sastera (SPM) pada tahun 1977 dan peringkat tingkatan enam (STP) pada tahun 1979. Bagi aliran Sains sekolah menengah pertukarannya adalah dua tahun di belakang aliran Sastera.

Selain penggunaan Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama di semua peringkat persekolahan seperti yang dijelaskan diatas, terdapat beberapa unsur dan langkah lain dalam usaha memupuk dan mengukuhkan perpaduan kaum, melahirkan bangsa Malaysia yang taatsetia dan bersatupadu seperti yang dihasratkan. Sejak mencapai kemerdekaan semua sekolah rendah dan menengah diwajibkan menggunakan kurikulum kebangsaan  yang sama dan serasgam iaitu dari segi matapelajaran dan kandungannya atau disebut sebagai sukatan pelajaran. Kurikulum kebangsaan ini diperkemas dan diperbaharui dalam dekad 1980an apabila KBSR mula diperkenalkan sepenuhnya pada tahun 1982 dan KBSM pada tahun 1988. Pada umumnya kedua-dua kurikulum ini adalah merujuk kepada matlamat-matlamat pendidikan seperti yang dinyatakan dalam FPN dan diperincikan lagi dalam dokumen kurikulum KBSR dan KBSM.

FPN secara keseluruhannya bertujuan mengembangkan lagim potensi murid dan pelajar secara menyelurh, seimbang dan bersepadu meliputi aspek-aspek jasmani, emosi, rohani dan intelek (JERI). Matlamat utamanya ialah bagi melahirkan rakyat Malaysia yang berilmu pengetahuan, berketrampilan, berakhlak mulia, bertanggungjawab dan berkeupaan mencapai kesejahteraan diri serta menyumbang kepada keharmonian dan kemakmuran masyarakat dan negara.

Di bawah KBSR dan KBSM ini terdapat pelbagai unsur penting yang dimasukkan bagi mencapai matlamat pendidikan kebangsaan termauklah matlamat melahirkan bangsa Malaysia yang taatsetia dan bersatupadu. Dalam tempoh lebih tiga dekad terakhir ini unsur-unsur berikut telah dimasukkan dan berlaku nilai tambah di sana sini dengan  sebab dan keperluan tertentu. Antaranya ialah amalan Bahasa Melayu dan nilai-nilai murni merentasi kurikulum, pemurnian kandungan dan aktiviti kokurikulum, pengenalan matapelajaran pendidikan moral, sivik dan kewarganegaraan , pengenalan program bahasa MBM dan MBI serta lain-lain termasuk kemahiran-kemahiran belajar dan berfikir, kaedah dan teknik bagi perkembangan kecerdasan pelbagai serta ICT.

Semua usaha dan langkah yang diambil bagi mencapai matlamat Dasar Pelajaran Kebangsaan untuk melahirkan bangsa Mlaysia yang taatsetia dan bersatupadu ini sebenarnya tidak dapat menjamin sepenuhnya hasrat itu kerana isu perpaduan kaum dan pembentukan generasi baru bangsa Malaysia itu memerlukan pelbagai perkara lain, selain proses pendidikan. Pembentukan pemikiran, sikap, nilai, dan semangat taatsetia dan bersatupadu sebenarnya dipengaruhi oleh pelbagai faktor dan keadaan yang bersangkut paut dengan diri murid atau pelajar dan alam persekitaran luas seperti ekonom, politik, sosial dan budaya.

Semua usaha dan langkah kearah perpaduan  kaum, masyarakat dan negara sememangnya perlu memenuhi beberapa keperluan lain yang cukup penting dan begitu besar peranannya seperti keadilan dan perkongsian antara kaum dalam politik, ekonomi dan keadilan sosial diiringi dengan ilmu pengetahuan, sikap positif dan kesedaran yang amat tinggi. Pelaksanaan dasar dan program yang dilakukan oleh kerajaan seperti Dasar Ekonomi Baru, Pemuafakatan politik di bawah Barisan Nasional (dahulunya Parti Perikatan) dan Dasar Kebudayaan Kebangsaan berperanan besar dalam mencapai matlamat ini. Aktiviti-aktiviti kesedaran nasional,pengemblengan semangat patriotism, intergrasi wilayah antara Semenanjung, Sabah dan Sarawak dan lain-lain program dan aktiviti bercorak kebangsaan dan Malaysia seperti  sambutan hari  kemerdekaan, kebudayaan, perpaduan, riadah, sukan, pelancungan, media, komunikasi dan lain-lain ternyata boleh memupuk dan mengukuhkan perpaduan masyarakat, bangsa dan negara.

 

PENDIDIKAN NEGARA - ADAKAH MATLAMAT UNTUK MELAHIRKAN BANGSA MALAYSIA

YANG TAATSETIA DAN BERSATUPADU TELAH DICAPAI? 

Dalam siri pertama lalu saya telah mengemukan satu persoalan iaitu sejauh manakah matlamat Pendidkan Kebangsaan yang berhasrat untuk melahirkan bangsa Malaysia yang taatsetia dan bersatupadu telah dapat dicapai?

Persoalan ini ialah satu perkara pokok yang telah begitu lama diperkatakan dan diperdebatkan oleh pelbagai golongan seperti dikalangan pemimpin-pemimpin politik, ahli-ahli akademik,kaum pendidik, aktivis sosio-budaya termasuk pertubuhan-pertubuhan NGO pelbagai kaum.

Suatu hakikat yang patut disedari dan difahami ialah bahawa proses  pembentukan dan pembangunan yang berkaitan dengan persoalan ini adalah begitu rumit dan penuh dengan cabaran. Kesan penjajahan Inggeris yang begitu meluas dan mendalam telah meninggalkan banyak kesan negatif yang melemahkan usaha-usaha ke arah pembentukan sebuah negara bangsa yang taatsetia dan bersatupadu. Sistem ekonomi kapitalis dan pasaran bebas, dasar pendidikan dan pentadbiran Inggeris yang berasakan pecah dan perintah semuanya mengukuh pengasingan berasaskan kaum-kaum.

Hal ini jelas kelihatan dalam pengasingan mengikut fungsi-fungsi ekonomi, lokasi geografis, penggunaan bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar utama, sistem pendidikan  mengikut kelompok kaum dan  pelbagai kegiatan sosial  dan budaya kaum masing-masing bukan sahaja tidak membantu usaha dan langkah kearah perpaduan masyarakat, bangsa dan negara yang berbilang kaum bahkan telah menjadi halangan dan cabaran yang besar.

Langkah dan usaha kearah pembinaan negara bangsa yang bersatupadu hanya jelas kelihatan dalam era kemerdekaan. Ia telah bermula seawalnya apabila kerajaan memperkenalkan Dasar Pelajaran Kebangsaan berasaskan Penyata Razak dan Ordinan Pelajaran 1956. Kesedaran akan betapa penting dan mustahaknya perpaduan antara kaum dinyatakan dengan jelas dalam Laporan  Razak yang telah menegaskan bahawa “Tujuan Dasar Pelajaran Kebangsaan di dalam negeri ini adalah untuk menyatukan semua budak-budak daripada semua bangsa dalam negeri ini dengan memakai satu peraturan pelajaran  yang meliputi semua bangsa dengan menggunakan bahasa kebangsaan sebagai bahasa pengantar yang besar, walaupun perkara ini tidak dapat dilaksanakan serta merta melainkan hendaklah diperbuat dengan beransur-ansur.” Laporan ini juga mencadangkan agar penyatuan kaum di negara ini dilakukan menerusi satu sistem yang bercorak Tanah Melayu.

Usaha menjadikan Bahasa Melayu (kini disebut sebagai Bahasa Malaysia} sebagai bahasa pengantar utama dalam  pendidikan negara dijalankan dengan penuh hemat, berperingkat-peringkat dalam satu tempoh yang agak panjang dan menghadapi pelbagai tentangan terutama sekali daripada golongan-golongan yang masih memandang bahasa Inggeris lebih utama, ketidak yakinan terhadap kemampuan Bahasa Melayu dan merasakan bahasa ibunda kaum masing-masing (kaum Cina dan India) tergugat dan dipinggirkan. Namun begitu dasar bahasa yang memartabatkan  Bahasa Melayu sebagai bahasa Kebangsaan dan bahasa pengantar utama telah menjamin penggunaan bahasa Cina dan bahasa Tamil dalam arus perdana pendidikan negara.

Di bawah Dasar Pelajaran Kebangsaan ini, terdapat dua jenis aliran sekolah rendah iaitu sekolah kebangsaan dan sekolah rendah jenis kebangsaan (Cina, Tamil dan Inggeris). Semua sekolah kebangsaan  yang sebelumnya merupakan sekolah rendah aliran Melayu menggunakan sepenuhnya Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar. Sekolah-sekolah rendah jenis kebangsaan Cina dan Tamil  menggunakan bahasa ibunda masing-masing sebagai bahasa pengantar utama dan Bahasa Melayu atau bahasa kebangsaan diajarkan sebagai satu matapelajaran  secara berasingan.  Di semua sekolah SK, SJKC dan SJKT bahasa Inggeris diajarkan sebagai bahasa kedua. Manakala sekolah rendah aliran Inggeris terus menggunakan bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar utama dan Bahasa Melayu sendiri diajarkan sebagai satu matapelajaran wajib secara bersingan.

Proses pertukaran Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama bagi menggantikan bahasa Inggeris di sekolah rendah dan menengah dilakukan secara berperingkat-peringkat mengikut keperluan dan jadual yang ditetapkan. Sekolah rendah aliran Inggeris mula menggunakan sepenuhnya Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama pada tahun 197.  Manakala di sekolah menengah aliran Inggeris penggunaan Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama pada tahun 1978  bagi peringkat tingkatan tiga (Peperiksaan Sijil Rendah Pelajaran), peringkat tingkatan 5 aliran Sastera (SPM) pada tahun 1977 dan peringkat tingkatan enam (STP) pada tahun 1979. Bagi aliran Sains sekolah menengah pertukarannya adalah dua tahun di belakang aliran Sastera.

Selain penggunaan Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama di semua peringkat persekolahan seperti yang dijelaskan diatas, terdapat beberapa unsur dan langkah lain dalam usaha memupuk dan mengukuhkan perpaduan kaum, melahirkan bangsa Malaysia yang taatsetia dan bersatupadu seperti yang dihasratkan. Sejak mencapai kemerdekaan semua sekolah rendah dan menengah diwajibkan menggunakan kurikulum kebangsaan  yang sama dan serasgam iaitu dari segi matapelajaran dan kandungannya atau disebut sebagai sukatan pelajaran. Kurikulum kebangsaan ini diperkemas dan diperbaharui dalam dekad 1980an apabila KBSR mula diperkenalkan sepenuhnya pada tahun 1982 dan KBSM pada tahun 1988. Pada umumnya kedua-dua kurikulum ini adalah merujuk kepada matlamat-matlamat pendidikan seperti yang dinyatakan dalam FPN dan diperincikan lagi dalam dokumen kurikulum KBSR dan KBSM.

FPN secara keseluruhannya bertujuan mengembangkan lagim potensi murid dan pelajar secara menyelurh, seimbang dan bersepadu meliputi aspek-aspek jasmani, emosi, rohani dan intelek (JERI). Matlamat utamanya ialah bagi melahirkan rakyat Malaysia yang berilmu pengetahuan, berketrampilan, berakhlak mulia, bertanggungjawab dan berkeupaan mencapai kesejahteraan diri serta menyumbang kepada keharmonian dan kemakmuran masyarakat dan negara.

Di bawah KBSR dan KBSM ini terdapat pelbagai unsur penting yang dimasukkan bagi mencapai matlamat pendidikan kebangsaan termauklah matlamat melahirkan bangsa Malaysia yang taatsetia dan bersatupadu. Dalam tempoh lebih tiga dekad terakhir ini unsur-unsur berikut telah dimasukkan dan berlaku nilai tambah di sana sini dengan  sebab dan keperluan tertentu. Antaranya ialah amalan Bahasa Melayu dan nilai-nilai murni merentasi kurikulum, pemurnian kandungan dan aktiviti kokurikulum, pengenalan matapelajaran pendidikan moral, sivik dan kewarganegaraan , pengenalan program bahasa MBM dan MBI serta lain-lain termasuk kemahiran-kemahiran belajar dan berfikir, kaedah dan teknik bagi perkembangan kecerdasan pelbagai serta ICT.

Semua usaha dan langkah yang diambil bagi mencapai matlamat Dasar Pelajaran Kebangsaan untuk melahirkan bangsa Mlaysia yang taatsetia dan bersatupadu ini sebenarnya tidak dapat menjamin sepenuhnya hasrat itu kerana isu perpaduan kaum dan pembentukan generasi baru bangsa Malaysia itu memerlukan pelbagai perkara lain, selain proses pendidikan. Pembentukan pemikiran, sikap, nilai, dan semangat taatsetia dan bersatupadu sebenarnya dipengaruhi oleh pelbagai faktor dan keadaan yang bersangkut paut dengan diri murid atau pelajar dan alam persekitaran luas seperti ekonom, politik, sosial dan budaya.

Semua usaha dan langkah kearah perpaduan  kaum, masyarakat dan negara sememangnya perlu memenuhi beberapa keperluan lain yang cukup penting dan begitu besar peranannya seperti keadilan dan perkongsian antara kaum dalam politik, ekonomi dan keadilan sosial diiringi dengan ilmu pengetahuan, sikap positif dan kesedaran yang amat tinggi. Pelaksanaan dasar dan program yang dilakukan oleh kerajaan seperti Dasar Ekonomi Baru, Pemuafakatan politik di bawah Barisan Nasional (dahulunya Parti Perikatan) dan Dasar Kebudayaan Kebangsaan berperanan besar dalam mencapai matlamat ini. Aktiviti-aktiviti kesedaran nasional,pengemblengan semangat patriotism, intergrasi wilayah antara Semenanjung, Sabah dan Sarawak dan lain-lain program dan aktiviti bercorak kebangsaan dan Malaysia seperti  sambutan hari  kemerdekaan, kebudayaan, perpaduan, riadah, sukan, pelancungan, media, komunikasi dan lain-lain ternyata boleh memupuk dan mengukuhkan perpaduan masyarakat, bangsa dan negara.